Smudged: onvoorspelbaar en spannend

Misschien heb je ze wel eens zien optreden met groene schmink. Wie weet hebben ze ooit een middelvinger naar je opgestoken tijdens een optreden. Vat dat dan niet te persoonlijk op, want ze kunnen je één ding beloven: dit was niet ingestudeerd. Het gaat hier over Rotterdamse band Smudged.  Een project dat is ontstaan vanuit de behoefte om weer ‘gewoon’ muziek te maken en het leuk te hebben. “En dat is eigenlijk nog steeds de reden dat we dit doen”, aldus Bart Hoogvliet. Samen met Mink Steekelenburg, Victor Heijink en Jim Impelmans vormt hij een groep die bestaat vanuit vrijheid in creatie, zonder grenzen of verwachtingen.

Wellicht is het deze houding die de band zo lastig te begrijpen maakt. “Het idee was dat we lekker op het podium gingen staan.”, vertelt Bart verder. Veel repetities werden overgeslagen en ingeruild voor pure improvisatie. Sommige nummers werden tijdens het spelen spontaan aangepast. Er heerste een sfeer van pure euforie tijdens de optredens. Een gevoel dat vaak nog ontbrak in de studio. “Het was best wel braaf in de studio ten opzichte van hoe wij op het podium staan. Als band is dat best wel een contrast.”, legt Mink uit. Zo gezegd, zo gedaan en Smudged ging weer wat meer herrie maken. Iets harder en lekker rammelen. Iets wat terug te horen is op het nummer ‘The Ball’ met zijn dansbare synths en herkenbare geluid.

Het is dan niet zo dat grenzen geen rol spelen in het universum van Smudged. Zij zoeken alleen graag het randje op van wat als beperkend ervaren kan worden om er vervolgens haaks op te staan. “Dat is juist leuk.”, zegt Victor, “Mensen ervaren chaos als chaos, maar er zit altijd nog veel meer achter dan je denkt.” Zo krijgt zelfs die middelvinger een doel. Ook Mink geeft aan dat hij het juist wel fijn vindt als iets een beetje gevaarlijk, onvoorspelbaar en spannend aanvoelt: “Voor ons is het eigenlijk allemaal een spelletje. Hoe chaotisch kan het worden zonder volledig de controle te verliezen?” 

Door dit speelse karakter op het podium wordt het wel langzaam duidelijk dat het ook deels acteerwerk is dat de mannen verrichten. Het is eigenlijk een soort ironie waar ze mee spelen. Een ironie die het best tot zijn recht komt op ‘Post-Punk Stress Disorder’ (PPSD). Het nummer praat bijvoorbeeld over een haat-liefde verhouding met de punk scene: “De term ‘post-punk’ komt onze neus uit.” Toch zijn ze er onlosmakelijk mee verbonden, zowel als makers en als liefhebbers. “We noemen in de tekst ook allemaal bands bij naam die we écht te gek vinden. Het is een gezellige sneer met een knipoog.”, geeft Bart toe. 

Smudged wil dus helemaal niet dat je ze begrijpt. Zij doen vooral wat zij zelf vet vinden om te zien. “Uiteindelijk zijn wij ook gewoon lieve, rustige gasten. Op het podium is het echt een andere wereld.”, beaamt Mink. Over hun favoriete show zijn de mannen het niet gelijk eens. Of dat op een groot en prachtig veld in Porto is geweest of in een klein zaaltje. Toch zijn ze het over één ding eens: “Soms hangt er gewoon iets in de lucht. Of je nou muziek aan het maken bent of in je eentje aan het tekenen. Dan heb je het door. Dit is het.”

Tekst: Senna van Ruiten